Getuigen van Christus – Deel 4: Willem van Oranje – Dr. F. Boerwinkel – tweede druk
Enkele passages uit deze brochure (18 pag.) over Willem van Oranje, die erkend wordt een “getuige van Christus” te zijn:
Er zijn vele woorden door de Prins gesproken en geschreven, waarbij van Gods hulp of leiding sprake is. Wij hebben reeds herinnerd aan “het vast verbond met den Potentaat der Potentaten” en ook gezegd wat wij er van dachten. Maar hier hebben wij een woord, dat niet weloverwogen wordt uitgesproken of neergeschreven. Hier kan geen sprake zijn van “vrome terminologie”, zoals in die tijd gebruikelijk was. Hier horen wij een kreet die regelrecht uit ’t hart komt.
En hier is Oranje dan ook voor ons op de schoonst denkbare wijze: getuige van Christus. Want God wordt niet het meest door ons geëerd als wij hem een deugdzaam leven aanbieden of als wij ons leven verteren om Zijn koninkrijk uit te breiden. Maar hierin wordt Hij het meest geëerd, dat wij Zijn genade aanvaarden, Zijn barmhartigheid over ons inroepen, en dáárin onze enige toevlucht vinden.
De Apologie van Willem van Oranje
Oranje is het antwoord op deze ban, die vol stond met infame aantijgingen, niet schuldig gebleven. In de Apologie, opgesteld met zijn hofprediker ‘l’Oyseleur de Viliers, heeft hij krachtig van weerwoord gediend. Maar ook de Staten Generaal der 7 gewesten hebben geantwoord en wel met het “Placaet van Verlatinghe”, waarin zij ondermeer betogen dat:
“d’ondersaten niet en zijn van Godt gheschapen tot behoef van den Prince (vorst) om hem in alles, wat hy beveelt, weder het goddelic oft ongoddelick, recht of onrecht is, onderdanich te wezen ende als slaven te dienen, maer den Prince om d’ondersaten wille”.
Een hard leven, vele mislukkingen en een dodelijk schot
Hoe hard heeft het leven dezen Willem van Oranje geteisterd. Zijn zoon Philips Willem naar Spanje ontvoerd en daar, van hem vervreemd, opgevoed in geheel andere denkbeelden. Drie broers gesneuveld. Drie vrouwen gestorven. Met een ervan een verschrikkelijk huwelijk gehad. Alle lievelingsdenkbeelden mislukt. En bij dat alles op ’t laatst voortdurend belaagd door sluipmoord. Die tenslotte doel zal treffen: …
“In de handen van Christus”
Op 10 juli 1584 doodt Balthazar Gérard de Prins, wiens laatste woord niet is de trotse leus “Je maintiendrai”, maar de bede: “Mon Dieu ayez pitié de mon ame; mon Dieu ayez pitié de ce pauvre peuple”. (Mijn God, heb medelijden met mijn ziel; Mijn God, heb medelijden met deze arme mensen) Zijn zuster, Gravin van Schwarzburg, die toegesneld is, vraagt hem in de taal hunner moeder, of hij zijn ziel stelt in de handen van Jezus Christus en hoort nog zwak zijn: Ja. Dan draagt men de Prins weg naar de eetzaal “waer dat hij niet langhe daerna synen saligen gheest ghaf”.
“Een treffelijk instrument Gods”
Over de Prins spreekt hij dan nog deze korte woorden, waarin voor alle tijden de betekenis van Oranje is samengevat:
“Zoveel moeten wij bekennen dat hij is geweest een treffelijk instrument Gods door hetwelk de Heer in deze landen veel goeds gewrocht ende in het wegnemen desselven zyne gramschap tegen ons bewezen heeft”.
Een treffelijk instrument Gods meer niet. Maar hoe groot is het als dit van ons kan gezegd worden.
Willem de Zwijger
Willem de Zwijger, de mens, die door veel bittere ontgoocheling heen geleerd heeft de hand op de mond te leggen tegenover God; die zwijgt en luistert, die zwijgt en gehoorzaamt. Die niets meer te zeggen heeft over eigen plannen, eigen deugden, eigen idealisme, maar die nog slechts dit ene weet: de genade van God, dáárin ligt mijn enige toevlucht!
Dat wij zo’n Vader van onze volkshistorie hebben, daarvoor past diepe dankbaarheid én het besef dat in zijn houding ook nu voor ons volk de enige redding is gelegen.
.
Stichting Vlichthus
Stichting Vlichthus hecht er grote waarde aan dat deze uitgave bewaard blijft.Publicatie betekent niet automatisch dat álles in dit boek onderschreven wordt door vertaler en uitgever.
.
Prachtig Wim, dank je !